Mismunun / diskriminering

Fékk að upplifa mismunun vegna húðlitar míns í dag. Fór með börn garðyrkjumannsins til læknis af því þau voru með háan hita og mig grunaði að þau væru með Malaríu. Leiðin lá á einkastofu sem við höfum nýtt fyrir starfsfólkið ef það hefur verið veikt. Þá hefur þjónustan kostað um 3000 mkv og allir verið ánægðir. 

Í dag ákvað ég að keyra þau þar sem okkur fannst ekki hægt að senda þau með almenningssamgöngum með tvö börn með háan hita. Þegar komið er að húsnæðinu er greinilegur inngangur á framhlið hússins og engin skilti sem benda til þess að hægt sé að fara annars staðar inn. Fyrir innan er stórt afgreiðsluborð þar sem okkur er heilsað, þau afhenda heilsuvegabréfin fyrir börnin og svo er okkur boðið sæti á biðstofunni. Þar sitjum við í rúman klukkutíma og bíðum eftir að röðin komi að þeim að hitta hjúkrunarfræðing sem mælir lífsmörk og gefur báðum krökkunum hitalækkandi stíla þar sem þau voru með um 40 stiga hita. Leiðin liggur að því loknu aftur á biðstofuna þar sem við bíðum góðan hálftíma eftir að hitta lækni. Þegar því er lokið erum við beðin um að fara aftur fram og borga fyrir blóðprufurnar áður en rannsóknarstofan tæki þær prufur sem læknirinn vildi. Fjölskyldunni er vísað af lækninum á biðstofu til hægri meðan ég fer að borga. Þegar ég sé upphæðina fara að renna á mig tvær grímur og mér er bent á að fara á rannsóknarstofu til vinstri. Þar er mér bent á að fylla út upplýsingablað um sjúklingana í annarri afgreiðslu og ég spyr af hverju læknirinn hafi vísað þeim í eina átt meðan afgreiðslan sendir mig í hina. Sú sem ætlar að skrá okkur inn segir mér þá að hin rannsóknarstofan sé biluð. Ég fer því og næ í fjölskylduna á hina biðstofuna og spyr í leiðinni hvort rannsóknarstofan þeirra sé biluð og fæ þau svör að allt virki mjög vel. Þá spyr ég hvort einhver munur sé á þessum tveimur rannsóknarstofum og það kemur í ljós að þær séu jafngóðar og eini munurinn sé verðið. Ég fer þá til baka í afgeiðsluna og segist vilja notfæra mér ódýrari rannsóknarstofuna fyrst ekki sé gæðamunur á þjónustunni. Fæ þá að vita að þar sem þau séu skráð inn sem "privat" viðskiptavinir eigi þau að fara þau vinstra megin. Segir einnig að þar sem þau sér "privat" sé styttri bið og þeir sem fari hinum megin þurfi oft að bíða í tvær klukkustundir eftir aðstoð (á þessum tímapunkti vorum við búin að bíða í 1 1/2 tíma). Ég spyr þá hver hafi ákveðið að þau væru "privat" viðskiptavinir og kemur í ljós að það fari eftir því inn um hvaða dyr fólk gengur. Ég var ekki alveg að ná þessum útskýringum þar sem ég hafði ekki séð annan inngang en eftir langt spurningarfljóð þar sem ég var farin að efast um getu mína til að skilja ensku segir hún að það sé annar inngangur á hliðinni á húsinu. Ég spyr svo nánar út í verðið og hver verðmunurinn væri ef mér hefði tekist að ramba á hinar dyrnar. Þá verður fátt um svör en hún segir að ég hafi borgað of mikið þar sem hún hafi ekki vitað að sjúklingarnir væru börn og hún myndi leiðrétta það við endanlegt uppgjör. Þá verð ég aftur frekar hissa og spyr hvað hún meini með endanlegu uppgjöri, hvort hún ætli í alvörunni að rukka mig um eitthvað meira. Fæ þá að vita að það fari eftir því hvort börnin þurfi einhverja meðhöndlun eða ekki. 

Eftir blóðprufurnar situr fjölskyldan og bíður í þrjú korter eftir svari. Kemur í ljós að þau eru með Malaríu, þurfa meðhöndlun og eru lögð inn á barnadeildina. Ég ákveð eftir að hafa grennslast fyrir um hvað innlögnin kosti að fá að tala við yfirmenn og útskýra óánægju mína. Þar fæ ég fullt af útskýringum á því af hverju ég hafi ekki fengið upplýsingar um hinar dyrnar, að það hafi verið logið að mér að ódýrari rannsóknastofan væri biluð og ég hafi verið rukkuð um rangt verð. Eftir að hafa hlustað á að starfsmaðurinn í móttökunni væri sennilega svo þreyttur á miðvikudögum því þá væri sérfræðingur á svæðinu og því fleiri sjúklingar og að starfsmennirnir á hinni rannsóknastofunni þætti alveg eðlilegt að ljúga því það væri einkafyrirtæki sem vildi bara græða á fólki, fékk ég alveg nóg því þá ég komst að því að gjaldkerinn hafði líka logið að mér því það væri ekkert sérstakt barnaverð, aðeins verð fyrir Malava og hina. Ég bað hana um að finna út úr þessu og eftir að hafa notaði góðan tíma í það komst hún að því að sú í móttökunni gerði einfaldlega ráð fyrir því að þar sem ég var hvít að ég hefði komið áður og vildi fá sem hraðasta þjónustu. Gjaldkerinn viðurkenndi að þar sem eftirnafn barnanna var ekki mjög malavískt og ég var hvít að hún hefði rukkað hæðsta verð. 

Niðurstaðan varð sú að leiðrétta ætti verðið við endanlegt uppgjör þar sem börnin eru malavísk og ættu þar af leiðandi bara að borga malavískt verð. Hins vegar var ekki tekið tillit til þess að okkur hefði ekki verið bent á ódýrari innganginn og þrátt fyrir að hafa verið "privat" biðu börnin í 3 tíma eftir meðhöndlun. 

Sem sagt eftir jafnlanga bið og gjaldkerinn sagði að væri hinum megin, kostaði sama þjónusta 10x meira en ef þau hefðu komið sjálf, af því hvít manneskja fylgdi þeim.

Tek það fram að ég sé ekki eftir einni krónu eða kvatcha í meðhöndlun fyrir börnin en finnst frekar fúlt að þar þau líta á mig sem azungu (rík/hvít) sé í lagi að leyna upplýsingum og hreinlega ljúga að mér þegar ég spyr. 

Næst þegar ég þarf að greiða eitthvað verður byrjað á þessarri setningu:

Osandipatsa mtengo wa Azungu ;)

(Ekki gefa mér verð fyrir hvíta)

NORSK

Fik oppleve diskriminering på grunn av min hudfarge i dag. Tok barna til gartneren til lege pga de hadde høy feber og vi tenkte at de kunne ha Malaria. Vi bestemmt å bruke privat klinik som de andre ansatte har brukt når de har vært syke. Da har vi betalt rundt 3000 mkv og alle har vært fornøyd med tjenesten.

Denne gangen bestemmte vi å kjøre med de siden de hadde to unger med høy feber og vi kunne ikke tenke oss å la se bruke kollektiv transport. Når du kommer inn på området er det stor inngang på fremsiden av huset og ingen skilt som viser til å det finns andre veier inn. Når du kommer inn er der stor resepsjon hvor vi ble hilset, de ble spurt om barnas helsepassport og vi bedt om at sette oss på venteromet. Etter over en time ble ungene kalt inn hvor sykepleier måler temperatur og gir de feber reduserende medisin siden de begge hadde rundt 40 grader feber. Etter det går vi til bake til venteromet hvor vi venter i over half time etter lege. Etter å ha sett legen er vi bedt om å betale for blodprøverne før de kan tas og legen viser familien til høgre til laboratorium. Jeg går og betaler og når jeg ser hvor mye jeg skal betale begynner jeg å lure hvorfor. Jeg blir etter det vist å gå til venstre til et laboratorium og der måtte de fylle ut nytt skjema. Jeg spør hvorfor de skal til venstre siden legen hadde sagt til høgre og hun siger at det andre laboratorium ikke funker. Jeg går derfor til å hente familien og spør på det andre stedet om det er sant at det ikke funker. Det var ikke sant, alt funket greit og etter å ha spurt om forskjellen fik jeg vite at eneste forskjellen var prisen. Jeg går derfor ut til resepsjonen igjen og siger at siden det er ingen forskjell har jeg lyst å bruke den billigere. Da får jeg vite at siden de er "privat" kunder skal de gå til venstre. Siger også at siden de er "privat" trenger de ikke å vente like lenge som de andre som måtte ofte vente to timer for de fik hjelp (på dette tidspunktet hadde vi alrede vented 1 1/2 time). Jeg spør da hvem har bestemt å de skulle være "privat" kunder og fik å vite at det var bestemt etter hvilken inngang du brukte. Jeg skjønte ikke helt den forklaringen siden jeg ikke så flere innganger men etter mange spørsmål hvor jeg var begynt å tvile på at jeg kunne engelsk fik jeg vite at det var en inngang på siden av huset. Jeg prøvde å få vite hvad prisen ville ha vært hvis jeg hadde funnet den andre døren men hun ville ikke gi meg svar men ba om undskyldning fordi hun la merke til å jeg hadde betalt voksen pris for ungene og det skulle hun fikse når vi fik sluttoppgjøret, jeg ble litt overrasket og spurte om vi virkelig måtte betale mer på slutten og fik vite at det kunne være hvis de trengte noen behandling. 

Etter å blodprøverne var tatt sitter familien og venter tre kvarter til etter resultat som viser at de har Malarie, trenger behandling og blir lagt inn på barneavdeling. Etter å ha diskutert priser for innleggelse bestemmer jeg å få snakket med noen ansvarlig for å si fra at jeg er misfornøyd. Der gir de meg masse forklaringer på hvorfor vi ikke fik vite om den andre døren, løgner om at andre laboratoriet ikke funket og feil pris. Etter å ha hørt at hun i resepsjonen mest sannsynleg var trøtt pga at det var onsdag og da hadde de spesialist og flere pasienter, at de på det andre laboratoriet syns det er ok at lyve fordi de er privat og vil gjerne at du betaler for deres tjeneste, fik jeg nok da jeg også fik vite at den andre også hadde gitt meg feil informasjon fordi det var ikke noe barnepris kun pris for malaver eller de andre. Jeg ba hun om at finne ut av dette og når hun kom til bake var forklaringen at den i resepsjonen tenkte at siden jeg var hvid hadde jeg sikkert vært der før og ønsket raskeste tjenesten, den som skulle ta betalingen ga meg høyeste pris pga at jeg var hvid og etternavnet til barnene ikke var tipiskt malaviskt.

Resultatet ble at de skulle rette opp prisen siden ungene var malaver men de tok ingen hensikt til at de skulte informasjon om billigere valget at å gå inn den andre døren og at ungene alikevel ventet 3 timer før de fik behandling.

Som sagt ble samme tjeneste, som tok like lang tid som hun sa at det ville ta på andre siden, 10x dyrere pga at de hadde hvid menneske som følge.

Så det er sagt angrer jeg ikke på en krone / kvatcha som ble brukt for behandling for ungene men syns det er surt at siden de ser meg som azungu (hvit/rik) er det greit å ikke gi meg nødvendig informasjon og lyve når jeg spør.

Neste gang jeg må betale for tjeneste blir dette det første de hører:

Osandipatsa mtengo wa Azungu ;)

(Ikke gi meg pris for hvite)

Forgangsakstur í Lilongwe / På utrykning i Lilongwe

Dagarnir hér á Bwaila sjúkrahúsinu eru óútreiknanlegir og aldrei að vita hvað næsta verkefni verður. Í dag fékk ég að prófa einn af þessum 6 sjúkrabílum hér í Lilongwe. Var að sinna konu sem var alvarlega  veik og þurfti að flytja hana á KCH spítalann til frekari meðhöndlunar. Sjúkrabílarnir hér eru yfirleitt ekki notaðir fyrir aðeins einn í einu svo fyrir utan konuna voru í bílnum 3 nýfædd börn, 2 aðstandendur, önnur nýbökuð móðir, svæfingartæknir og ég. Börurnar voru ekki fastar í bílnum og ekki pláss fyrir alla á bekknum. Við urðum svo bara að halda okkur í það sem hendi var næst og reyna skorða okkur einhvernvegin. Þar sem ástandið var slæmt ók bílstjórinn ansi greitt, ekki með blá ljós eða sírenur sem virkuðu og oftar en ekki á röngum vegarhelmingi. Hér þekkjast varla gangstéttar og er því mikið af gangandi vegfarendum á götunum, hjólreiðamenn út um allt og þar sem þetta var í hádeginu var einnig þung umferð. Munaði oft ekki nema örlitlu að við lentum í árekstri við umferðina sem kom á móti og áttu gangandi vegfarendur fótum sínum fjör að launa. Horfðist í augu við bílstjóra flutningabíls sem rétt náði að sveigja út af áður en við lentum beint framan á honum. Bílstjórinn okkar notaði flautuna óspart til að vara fólk við en það gaf þeim ekki langan tíma til að bregðast við og víkja. Hef aldrei á ævinni verið jafn fegin að komast út úr bíl á lífi og var mjög fegin að ekki var lengra á milli þessarra tveggja spítala. Adrenalínið streymdi stríðum straumum þegar ég reyndi að koma upplýsingum skilvíslega til skila til þeirra sem tóku á móti konunni, sem var þá meðvitundarlítil. Ákvað svo að fá Hauk til að sækja mig og koma mér aftur á Bwaila þar sem tilhugsunin um aðra ferð í sjúkrabílnum freistaði ekki. Restin af deginum var svo án stórtíðinda en það er samt ekki laust við að ég finni fyrir smá þreytu núna.

Kveðja úr hitanum
Rakel


NORSK:

Her på Bwaila vet man aldri hvordan dagen blir eller hvilken oppgaver vi får. I dag fik jeg prøve en av de 6 ambulansene her i Lilongwe. Hadde en pasient som var alvorlig syk og måtte overflyttes til KCH for videre behandling. Ambulansene her er vanligvis ikke brukt til kun en pasient om gangen og derfor var i bilen med damen 3 nyføtte barn, 2 pårørende. en nybakt mor til, anestesipersonel og jeg. Bårene var ikke festet i bilen og ikke plass til alle på benken. Vi måtte prøve å holde oss fast i det vi fik tak i for at ikke ble kastet rundt. Dersom situasjonen var kritisk kjørte sjåføren veldig fort, ikke med blå lys eller sirener som funker, stort sett på feil siden av veien. Her finnes det nesten ikke fortau og derfor mange fotgjengere på gaten, syklister over alt og dersom dette var i lunsjtiden var det også tung traffik. Oft var vi kun cm fra kollisjon med traffiken som kom i motsatt rettning og fotgjengere måtte løpe for livet. Så en sjåfør på stor lastebil i øyne rett før han fik svingt av veien til å unngå frontkollisjon. Våres sjåfør brukte bilhornet mye men det ga folk ikke spesielt lang tid til å reagere og gi plass. Har aldri i livet vært så glad å komme ut av en bil levende og var veldig glad at det ikke var lengre i mellom disse to sykehusene. Adrenalinet strømmte i full fart når jeg prøvde å gi god rapport til de som tok i mot damen som da var nesten bevistløs. Bestemmte meg for at be Hauk om å hente meg fordi tanken på en tur til i ambulansen fristet ikke. Resten av dagen gikk som vanlig men må inrømme at jeg er litt trøtt nu.

Varme hilsen
Rakel

Einn af sjúkrabílunum / En av ambulansene

Mannlífið á götum Malawi / Livet på veiene i Malawi

Sjúkraflutningar í Malaví / Ambulanser i Malawi

Hér í Malawi getur verið erfitt að koma sér á sjúkrahúsið þegar þörf er á. Sjúkrabílar eru af skornum skammti og ekki víst að einn slíkur sé laus þegar á þarf að halda. Í samtali við DHO (Distict health officer), sem er yfirmaður allra sjúkrahúsa, heilsugæslustöðva og sjúkrabílaþjónustu í héraðinu, kom fram að áætlað sé að það þurfi 1 sjúkrabíl á hverja 50.000 íbúa til að anna eftirspurn. Í dag eru hins vegar 6 sjúkrabílar í Lilongwe þar sem búa 2,4 milljónir!! Það er því nokkuð ljóst að þeir eru ekki nálægt því að uppfylla þann kvóta sem þarf. Í sjúkrabílunum er enginn útbúnaður eða sjúkraflutningamenn, aðeins bílstjóri. Þær konur sem koma á Bwaila nýta sér því oftast almennings samgöngur, reiðhjól eða 2 jafnfljóta til að komast til okkar. Myndin hér að neðan sýnir konu sem fékk far með pallbíl.

Haukur er byrjaður sem sjálfboðaliði í slökkviliðinu hér í Lilongwe. Eftir að hafa séð hversu bágborinn útbúnað þeir eiga og heyrt sögur af flutningum slasaðra ákvað hann að byrja á að kenna þeim grunn skyndihjálp. Strákarnir, sem flestir hafa enga þekkingu á líkamsstafseminni og í byrjun litla trú á að þeir gætu lært þetta, eru mjög þakklátir nemendur. Í dag flytja þeir oft sjúklinga í slökkvibílunum eða með lögreglunni. Þá er gjarnan stoppað á lögreglustöðinni fyrir skýrslutöku og því miður ekki allir sem þola það stopp. Væri draumur ef tækist að safna fyrir sjúkrabíl sem þeir gæti notað til að flytja fólk af slysstað á spítalann og nýtt sér í leiðinni sína nýju þekkingu.

NORSK

Her i Malawi kan det være vanskelig å komme seg frem til sykehuset når det er behov. Det er mangel på ambulanser og ikke sikkert at du får tak i en slik når du trenger. I samtale med DHO (District health officer), som er sjef over alle sykehus, helsestasjoner og ambulansetjenesten i fylket, fik vi vite at i følge planer skal det være 1 ambulanse på hver 50.000 mennesker til å dekke behovet. I dag er det 6 ambulanser i Lilongwe hvor det bor 2,4 millioner!!! Det siger seg derfor selv at de er langt i fra å kunne dekke behov. I ambulansene er det ingen utstyr eller ambulansepersonell, kun sjåfør. Kvinnene som kommer til Bwaila bruker derfor enten minibuss, sykler eller går til sykehuset. Bilden her nedenfor viser en dame som ble kjørt på en pickup til oss. 

Haukur er begynt som frivillig i Lilongwe brannvesen. Etter å ha sett hvor dårlig utstyr de har og hørt historier om hvordan de flytter pasienter bestemte han seg for å begynne med å undervise grunn førstehjelp. Guttene, som fleste ikke viste noe om hvordan kroppen funker og i starten hadde lite tro på at de kunne lære dette, er takknemlige elever. I dag flytter de gjerne folk med brannbilene eller politibiler. Da stopper de gjerne på politistasjonen for å ta rapport men det er dessverre ikke alle som er i stand til å tåle det. Det ville vært en drøm å kunne samle penger til ambulanse som de kunne ha brukt for å flytte pasienter og samtidig ta i bruk sin nye kunnskap.

The star thrower

Vinnan hér í Malawi getur verið mjög krefjandi og það koma stundir þar sem mig langar bara að gefast upp og fara heim. Finnst ég ekki geta gert nógu mikið og staðan vera vonlaus alveg sama hvernig horft er á hana. Þá reyni ég að minna mig á þessa sögu sem ég heyrði um krossfiskana á ströndinni:
 
Gamall maður hafði þann sið að fara í morgungöngu á ströndinni.  Dag einn eftir mikinn storm,  sá hann mannveru í fjarska sem hreyfði sig eins og hún væri að dansa.  Þegar hann nálgaðist sá hann að þetta var ung stúlka og hún var ekki að dansa heldur að teygja sig niður í sandinn, þar sem hún tók upp krossfisk og henda honum ofurvarlega út í sjóinn.
“Unga kona,” sagði hann,  “Af hverju ertu að henda krossfiskum  í sjóinn?”
“Sólin er komin upp, það fjarar út og ef ég hendi þeim ekki í sjóinn munu þeir deyja.”
“En unga kona, skilur þú ekki að ströndin teygir sig marga kílómetra og hún er þakin krossfiskum?  Það sem þú ert að gera er tilgangslaust.”
Unga stúlkan hlustaði kurteisislega, dokaði við en beygði sig síðan niður, tók upp annan krossfisk og henti honum út í sjóinn,  út yfir öldurnar sem skullu í fjöruborðinu og sagði, “Það hefur tilgang fyrir þennan.”
Gamli maðurinn leit rannsakandi á ungu stúlkuna og hugsaði um það sem hún hafði gert.  Innblásinn af orðum hennar, fór hann að henda krossfiskum aftur í sjóinn.  Fljótlega komu fleiri og öllum krossfiskunum var bjargað.

Oft hef ég heyrt söguna þannig að hún endar á “Það hefur tilgang fyrir þennan”  Það er ekki alltaf hægt að bjarga öllum en hver og einn skiptir máli.

Ef okkur fallast hendur yfir stóru verkefni þá er mikilvægt að hugsa að allt skiptir máli, líka það litla sem við gerum.

Þessi saga hefur haldið mér gangandi hér í Malawi og ég reyni að einbeita mér að þeim konum og börnum sem ég er svo heppin að fá að sinna en ekki öllu því sorglega sem hægt er að sjá allt í kringum okkur.

Knús úr hitanum
Rakel


NORSK:

Jobben her i Malawi er veldig tøff og jeg har opplevd det flere ganger at jeg har lyst å gi opp og reise hjem igjen. Føler at jeg får ikke gørt nok og at situasjonen er håpløs samma hvilken synspunkt man velger. Da prøver jeg at tenke på denne historien jeg hørte om sjøsternene på stranden:

En gammel mann var vant til å gå langs stranden hver morgen. En dag etter en stor storm, så hann menneske langt borte som bevegde seg som hun danset. Da han kom nærmere så han at det var en ung jente og hun danset ikke men bøyde seg ned i sanden, tok opp sjøstjerne og kastet den forsiktig ut i sjøen igjen.
"Unge dame" sa han, "hvorfor kaster du sjøstjernene i sjøen?"
 "Solen er på vej opp på himmelen, det fjerer ut og hvis jeg ikke kaster de ut i sjøen kommer de til med å dø"
"Men unge dame skjønner du ikke at stranden er flere km og er dekket med sjøsterner. Det du gjør er håpløst"
Unge jenter lyttet med respekt, sto stille en liten stund men begynnte så igjen, tok opp en sjøstjerne til og kastet det ut over bølgene og sa: "Det gir håp for denne"
Gamle mannen så på henne en stund og tenkte på det hun sa. Han ble inspirert og begynnte å hjelpe. Snart kom flere og gjorde det samme og aller stjøstjernene ble reddet. 

Jeg har ofte hørt historien ende etter at jenten siger at "det gir håp for denne". Det er ikke altid mulig å redde alle men hver enkelte teller.

Når vi har lyst å gi opp på en stor oppgave da er det viktig å huske at alt vi får gjørt er viktig selv om det føles lite.

Denne historien har hjulpet meg mye her i Malawi og jeg prøver at konsentrere på damene og barnene jeg er så heldig å få jobbe med i steden for å tenke på allt det triste som vi ser rundt oss.

Klem
Rakel


Um uppruna sögunnar / Mer om historien:

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Star_Thrower

Ein heima í Lilongwe

Ein heima í fyrsta sinn síðan við komum til Lilongwe og hvað er þá hægt að gera? Jú skrifa sitt fyrsta blogg sem ætlunin var að gera fyrir löngu síðan. Eitt af því sem hefur hindrað mig í að byrja var að ákveða á hvaða tungumáli þetta ætti að vera en hef ákveðið að halda mig við ástkæra, ylhýra móðurmálið og setja svo þýðingu á norsku í lokin.

Við erum búin að vera hér í Lilongwe í rúma tvo mánuði og lífið er farið að ganga sinn vanagang hér eins og annars staðar í heiminum.  Fólkið hér er mjög vinalegt og allir kurteisin uppmáluð. Enginn virðist vera að flýta sér og það tók smá tíma að venjast því að hlutirinir taka lengri tíma hér en við eigum að venjast. Fólk gefur sér tíma til að stoppa og spyrja þig hvernig þú hafir það jafnvel þó það hafi eiginlega ekki tíma til þess.
Karen og Axel eru komin á fullt í ABC Christian Academy og eru mjög ánægð þar. Eru orðin mjög klár í enskunni og gengur vel í skólanum. Eftir skóla er svo boðið upp á ýmsar afþreyingar og eru þau bæði í sundi og Karen í kór. Þrátt fyrir að vera yfirleitt búin að sulla í skólanum er sundlaugin í garðinum vel nýtt eftir heimalærdóminn.
Haukur þekkir orðið allar matvöruverslanir á stór-Lilongwe svæðinu og orðinn ansi flinkur við að finna allt sem okkur vantar, ef það finnst á annað borð hér. Hann er líka kominn í samband við slökkviliðið hér í Lilongwe og mun að öllum líkindum sinna þar sjálfboðaliðavinnu.
Ég er að verða komin vel inn í starfið á Bwaila sjúkrahúsinu þar sem fæðast um 15000 börn árlega og  mun örugglega segja ykkur meira frá því starfi í framtíðinni.

Munum vonandi vera dugleg við að setja inn smá upplýsingar um líf okkar hér í Afríku.
Kveðja úr sólinni
Rakel, Haukur, Karen og Axel


NORSK versjon: 

Hjemme alene for første gang siden vi kom til Lilongwe og hva kan man da gjøre? Ju, skrive sin første blogginnlegg som jeg hadde tenkt å gjøre for lenge siden. En av de tingene som har hindret meg fra å begynne er å bestemme på hvilket språk det skal være, men jeg bestemte meg for å holde meg til mitt elskede morsmål og oversette til norsk i slutten.
Vi har vært her i Lilongwe i over to måneder nu, og livet går som vanlig her som andre steder i verden . Menneskene her er veldig vennlige og høflige. Ingen ser ut til å være i en hast, og det tok litt tid å venne seg til ting tar lengre tid her enn vi er vant til. Folk gir seg selv tid til å stoppe opp og spørre deg hvordan har det selv om de egentlig ikke har tid til det.
Karen og Axel er i full gang på ABC Christian Academy og er veldig fornøyd der. Har blitt veldig smart i engelsk og gjør det bra på skolen. Etter skolen har skulen et utvalg av aktiviteter og de begge går på svømming og Karen i koret. Selv om de blir gjerne våte i skolens svømmebasseng er svømmebassengen i hagen godt brukt også etter lekser.
Haukur er blitt godt kjent med alle dagligvarebutikker i større Lilongwe området og blitt ganske flink til å finne alt vi trenger, hvis det finns her. Han har også kommet i kontakt med brannvesenet her i Lilongwe og vil mest sannsynligvis utføre frivillig arbeid der.
Jeg har komt godt i gang med arbeidet på Bwaila sykehuset, hvor 15 000 barn blir født hvert år og vil definitivt fortelle mer om det i fremtiden .
Forhåpentligvis vil vi være flinke til å skirve litt mer om livet vårt her i Afrika.
Hilsen fra oss i solen
Rakel, Haukur, Karen og Axel